εμφύλιος στο συμπυρηνο

Με νέο «εμφύλιο» απειλείται ο κλάδος του βιομηχανικού ροδάκινου, λίγο καιρό μετά τα μεγάλα προβλήματα του περασμένου καλοκαιριού και τις παλινωδίες της προηγούμενης πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης αναφορικά με τις εξαγωγές στη Ρωσία. Η συνήθης προσφυγή των συνεταιριστών στο «εύκολο χρήμα» και ο δημόσιος διάλογος που προηγείται αυτής της διαδικασίας, επιδρά καταστροφικά στη διαμόρφωση της αγοράς κομπόστας, αφού οι επικοινωνίες πλέον έχουν προχωρήσει και οι αγοραστές του εξωτερικού παίρνουν πρώτοι το δικό τους μερίδιο από την τιμή του προϊόντος.

H ΠΑΣΕΓΕΣ θέτει θέμα χρηματοδότησης των συνεταιριστικών οργανώσεων ροδάκινου, προβάλλοντας την ανάγκη για 5ετή δανειοδότηση από την ΑΤΕ με ευνοϊκούς όρους εν μέσω δημοσιονομικών κατολισθήσεων…

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο «νευραλγικός για το εξωτερικό εμπόριο της χώρας» κλάδος του ροδάκινου έχει προβλήματα και κανείς δεν αρνείται το δικαίωμα των συνεταιριστικών φορέων να επιχειρηματολογούν στοιχειοθετώντας οικονομικά αιτήματα σε όφελος των μελών τους. Η καχυποψία όμως έρχεται να υποκαταστήσει τη συμπάθεια όταν «η απαίτηση σε όφελος των μελών της» ερμηνεύεται σαν πράξη, «κονσομασιόν για τα μέλη της»….

Η νοοτροπία τρόπων σκέψης που ανθεί σε «τέσσερις συνεταιριστικούς τοίχους» έρχεται από το παρελθόν. Το αίτημα, κατά το ηπιότερο, παράλογο, αφορά αποκλειστικά τον συνεταιριστικό τομέα αποκλείοντας τον ιδιωτικό τομέα μεταποίησης και εμπορίου, ο οποίος για τα δικά του προβλήματα, θα μπορούσε να προβάλει τα δικά του ανάλογα αιτήματα.

Πεδίο μάχης

Η παγκόσμια αγορά του μεταποιημένου συμπύρηνου ροδάκινου, δεν διαφέρει πολύ από ένα αιματηρό «πεδίο μάχης» από το οποίο το ελληνικό προϊόν βγαίνει άλλοτε νικητής και άλλοτε απλώς επιβιώνει, παρά τα χτυπήματα που δέχεται από ανταγωνιστές «δεύτερης ποιότητας προϊόντος» στις αγορές του κόσμου. Διαχρονικά οι μεγαλύτερες επιθέσεις και συκοφαντίες που δέχεται το ελληνικό ροδάκινο από τους ανταγωνιστές του, αφορά «κάτω από το τραπέζι ενισχύσεις στην παραγωγή και τη μεταποίηση» ακόμη και κατά παράβαση του κοινοτικού καθεστώτος, με τη μορφή αποζημιώσεων, δανεικών και αγύριστων, επιδοτήσεις επιτοκίου και ποικίλα τεχνάσματα (μην ξεχνάμε ότι τα GreekAgriculturalStatistics είναι κομμάτι των Greek Statistics...).

Συνεταιριστικές απόπειρες για «μονομερείς» οικονομικές βοήθειες το μόνο που πετυχαίνουν είναι να προκαλέσουν τους ανταγωνιστές και να ζημιώσουν το «παγκοσμίως καλύτερο ποιοτικά ελληνικό ροδάκινο» κατηγορώντας τη χώρα ότι υποτροπιάζει «επιδοτώντας προτιμησιακά» σε αρνητικές συγκυρίες...

Πολύ πρόσφατα, οι ΗΠΑ με τη συναίνεση τρίτων χωρών, επεχείρησαν να εντάξουν το ελληνικό ροδάκινο «στη λίστα προϊόντων της ΕΕ προς εφαρμογή αντιποίνων» για συμμόρφωση της ΕΕ στις αποφάσεις του ΠΟΕ στο θέμα χρήσης ορμονών στο Αμερικάνικο βοδινό κρέας (το γνωστό “hormone dispute”). Απείλησαν επιβολή δασμών σε πολλά κοινοτικά προϊόντα που εξάγονται στις ΗΠΑ, με 52% αύξηση του δασμού στο συμπύρηνο ροδάκινο της Ελλάδος. Το ελληνικό προϊόν μπήκε στη μαύρη λίστα των «αντιποίνων» με το σκεπτικό οτι ειναι «ενισχυόμενο προϊόν, άρα και ανταγωνιστικότερο στις διεθνείς αγορές σε βάρος π.χ. του ροδάκινου της Καλιφορνίας…». Ευτυχώς για το ελληνικό ροδάκινο, η Κυβέρνηση Ομπάμα πάγωσε τα ετοιμαζόμενα «αντίποινα» και δεν μπήκαν «προς το παρόν» σε εφαρμογή.

Οχι άλλα λάθη

Ο κλάδος του ελληνικού ροδάκινου δεν είναι και στα καλύτερά του. Τα προβλήματα είναι διαρθρωτικά πρωτογενώς με ιδιαίτερα προβληματικά στη μεταποίηση και το εμπόριο σε εποχές μείωσης της ζήτησης. Οι στρεβλώσεις στη διαχείριση του προϊόντος και το ασυμβίβαστο μεταξύ παραγόμενης και μεταποιήσιμης ποσότητας δεν επιλύονται, έτσι απλά, σε τριτοβάθμιο «συνεταιριστικό επίπεδο» και όσων μελών του συμβιβάζονται με την ιδέα της όποιας προσωρινής βοήθειας «πυροσβεστικής μορφής». Ο κλάδος επιζητά λύσεις «πολιτικές» που θα τον αναδείξουν στο μέτρο που θα υποκατασταθεί βαθμιαία το εισόδημα του παραγωγού και δεν θα χαθούν οι αγορές από «εγχώρια» λάθη του παρελθόντος….

Οι επενδύσεις στη γεωργία μέσα από χειρουργικές διαρθρωτικές επεμβάσεις σε «νέο» εθνικό πλαίσιο χωροταξικής και παραγωγικής οργάνωσης (ίσως τελείως από την αρχή…), είναι η μόνη λύση για να επιβιώσει ο δυναμικός κλάδος του ροδάκινου. Η εφαρμογή αυτών των πολιτικών είναι υποχρέωση της πολιτείας, η οποία πρέπει χωρίς άλλες χρονοτριβές, να τις μελετήσει και να τις θεσμοθετήσει η ίδια, στη συνέχεια να τις επιβάλλει και «όχι» να της το επιβάλλουν. (πηγή)

ουδέν σχόλιον απλά συμφωνούμε!